Het thema van deze maand is….?
Normaal gesproken gaan mijn columns alle kanten op, een beetje zoals de gedachten in mijn hoofd, die kunnen ook nogal snel en afwisselend zijn en van het ene naar het andere schieten. Deze keer denk ik dat ik het me gaat lukken het bij éen thema te houden, het is namelijk nogal een actueel en “groot” thema in mijn leven.
Pas was ik een podcast aan het luisteren. Als beelddenker zie ik de dingen die ik hoor altijd voor me (overigens is dit vaak heel grappig en soms denk ik, eh nee! Dit zie ik dus echt even liever niet voor me!)
Leeg nest
Bij het luisteren van deze podcast zag ik mezelf dus ook nogal zitten. De vrouw in de podcast vertelde dat ze in een film had gespeeld, jarenlang. De rol die ze speelde lag haar enorm, het was een hoofdrol, ze vervulde hem met onwijs veel liefde, passie en plezier. De draaidagen waren intensief en dagelijks was ze op de set te vinden. Op een dag zat ze weer op locatie en dacht ze, wat is het toch rustig? Waar blijft iedereen? Heb ik me vergist in de dag of de tijd… Ze ging navraag doen bij iemand en vroeg: “Weet jij waar iedereen is, het is zo stil, ik zit hier al een tijd te wachten?” Er werd een beetje schaapachtig naar haar gekeken. De blik was een combi van medelijden en medeleven. Ach, zou ze het nog niet weten? Zou ze het nog steeds niet doorhebben? Langzaam drong het tot haar door, zij zat nog op de set, voor haar rol, terwijl iedereen stilletjes vertrokken was naar de volgende film, waarin zij nu een rol hadden.
Tja zo voelt het dus ongeveer als je als moeder nog zit te wachten op de oude vertrouwde set waar je zoveel jaren de hoofdrol had en je kinderen auditie hebben gedaan voor het vervolg. Het valt niet mee als dat lege nest je aanstaart.
Pas reed ik naar een afspraak en mijn oog viel op een billboard langs de snelweg
Er stond: “Wij zien geen beren, Wij zien alleen de weg” Wow dacht ik! Dat is echt een uitspraak naar mijn hart! Als ik dan aan mijn lege nest denk, zie ik ook zeker een weg! Zoveel nieuwe kansen en mogelijkheden.
Afgelopen maand had ik een 4-daagse training Systemisch Coachen. Het ging over familie, het systeem waar je uitkomt. Hoe ben je opgevoed, welke dingen uit je systeem wil je meenemen? Welke patronen wil je doorbreken, wat wil je achter je laten, anders doen, loslaten? Het was een hele leuke leerzame training, weer leuke mensen ontmoet. De training was in Tilburg, ik heb een hotel geboekt, echt een aanrader, een leerhotel, De Rooij Pannen.
Je wordt ontvangen en bediend door superleuke, enthousiaste leerlingen die echt de benen uit hun lijf lopen om het je naar de zin te maken. Nou en dat is meer dan gelukt, ik heb echt genoten! Ik heb m’n training voorbereid, een stukje van Beckham gekeken op Netflix en de laatste aflevering van Boer zoekt vrouw. Met een grote, tevreden grijns ben ik in slaap gevallen. Dat zijn echt de voordelen van een leeg nest.
De “navelstreng” doorknippen en loslaten
Ik denk dat vooral vrouwen, best last kunnen hebben van een schuldgevoel als ze het thuisfront achterlaten. Laat ik voor mezelf spreken, ik had dat voorheen wel, nu de kinderen ouder zijn is dat schuldgevoel minder en is het veel makkelijker. Iedereen heeft meer en meer zijn/haar eigen leven en dat is goed!! Het is opnieuw een balans vinden, waar mag je je nog wel mee bemoeien, waar absoluut niet meer mee.
Gaat dit loslaten zonder moeite en verdriet? Zeker niet! Afgelopen woensdag hebben we onze oudste uitgezwaaid, vertrokken met een enkeltje naar Bali, hij weet nog niet wanneer hij terugkomt. Heeft wel een “verliefdheidsverbod” meegekregen van zijn moeder. Onze jongste gaat voor z’n sportopleiding 4 maanden naar Oostenrijk.
Voor het eerst in al die jaren is mijn gezin niet compleet met kerst dit doet oprecht pijn aan mijn moederhart. Het allerliefst heb ik al mijn “kuikentjes” om me heen.
Ik zeg het vaak tegen studenten die ik coach, als je geboren wordt knipt iemand de navelstreng door. Ergens in je leven moet je het nog een keer doen. Eigenlijk moet het dan van 2 kanten, de ouder en het kind moeten bereid zijn de “navelstreng” door te knippen en elkaar los te laten. En dan is het zaak als moeder om niet te blijven treuren op de oude filmset, maar ook met volle overtuiging, liefde en passie te gaan spelen in een mooie nieuwe film.
