Wat staat er in jouw kelder?
Een eerste coachgesprek kan best spannend zijn, sowieso is het voor veel mensen best een stap, om hulp vragen. Ik coach veel studenten en ik begrijp heel goed dat er naast een mentale drempel, ook een financiële drempel kan zijn en dat “Biergeld” heel ander geld is dan geld aan je coach betalen.
Toegankelijke coaching dankzij fonds
Daarom ben ik ook zo onwijs blij en dankbaar dat het me gelukt is een fonds te creëren door een gift van een particulier (deze persoon had een interview met mij en de rector van Unitas in het AD gelezen en zei: “Ik vind het zo mooi wat jij doet ik wil hier een bijdrage aan leveren”) en een bedrijf dat al 2 jaar op rij een bedrag heeft gegeven aan het fonds.
Hierdoor kan ik als “Inhouse Coach” op Unitas betaalbare coachsessies aanbieden. Tijdens mijn inloopspreekuur kunnen studenten gewoon bij mij binnenlopen zonder afspraak, dit werkt ook drempelverlagend. Ze hoeven niet eerst de huisarts te bellen of langs te gaan en hun verhaal te doen.
Als ik merk dat er heftige dingen spelen, of ernstige trauma’s zijn, verwijs ik door naar een psycholoog. Ik krijg regelmatig te horen dat die stap makkelijker te nemen is, als de stap naar een coach eenmaal is gezet.
Ontspannen coaching in beweging
Als studenten (soms trillend) bij me aankomen begin ik met kort iets over mezelf te vertellen, dan zie ik ze vaak al ontspannen. Wat ook echt helpt is dat de sessies altijd wandelend zijn, je hoeft elkaar niet aan te kijken wat ook als “relaxed en chill” wordt ervaren. De mensen die ik coach, vraag ik ook iets over zichzelf te vertellen, ik ga niet heel erg graven in het verleden, ik ben juist toekomst- en oplossingsgericht, maar ik kan wel veel halen uit de dingen die mensen vertellen over hoe ze zijn opgegroeid. Wat me opvalt is dat veel mensen zeggen: “Ik heb een hele fijne jeugd gehad, heel veilig, heel stabiel”, wat natuurlijk fijn is.
Bewustwording van opgelopen “blauwe plekken”
Veel mensen zijn echter niet veilig gehecht. Het lijkt lastig dit uit te spreken of te erkennen omdat we zo’n loyaliteit hebben naar onze ouders, een soort oergevoel dat je het nest niet mag “bevuilen”. Dit is iets heel moois en waardevols, feit is echter wel dat we allemaal dingen meemaken in het leven en hierbij “blauwe plekken” oplopen. Als ouders doen we over het algemeen ons stinkende best, maar we zijn allemaal mens en mensen maken fouten. Dingen die we niet aankijken, doorvoelen, oplossen, geven we door aan volgende generaties.
De trainster tijdens mijn opleiding Systemisch Coachen, zei dit vrij duidelijk en met Tilburgs accent. Uiteindelijk zijn we allemaal “Fucked Up” kinderen. Daarom is het zo belangrijk om je systeem schoon te houden en je “shit” op te ruimen. In onze jeugd ontwikkelen we allemaal beschermingsmechanismes, dingen die we meemaken kunnen soms te veel, te intens zijn om toe te laten. Als je bijvoorbeeld als kind buitengesloten, of afgewezen wordt kan dit zo heftig en pijnlijk zijn, dat je op dat moment niet kunt dealen met deze primaire emoties. Die primaire emoties stoppen we vaak weg of we bedekken ze met secundaire emoties. Secundaire emoties kunnen lang duren, terwijl primaire emoties wel intens kunnen zijn, maar niet lang duren.
Opruimen van emotionele bagage
Gevoelens die je niet doorvoelt maar wegstopt, zijn als een bal die je in het water probeert onder te duwen. Op enig moment komt hij veel harder naar boven en vaak op een moment dat je het niet verwacht, of dat het totaal niet uitkomt. Dit is niet prettig, soms is het wel makkelijker ze weg te stoppen, zoals in een kelder.
Je ziet niet dagelijks wat je daarin hebt gestopt, het staat je totaal niet in de weg. Mijn Jaarclubgenoot, Roos Hensen beschrijft dit op een hele mooie manier in haar boek: “Eindelijk Thuis”. Zij hebben een kelder in hun huis waar van alles in werd gezet, het was er donker, een beetje muf, wat vochtig en gewoon een plek waar ze niet graag kwamen.
Omdat Roos zelf wil ervaren wat het effect op haar gemoed is van een opgeruimd huis, besluiten ze op een dag de kelder aan te pakken. Ze halen alles eruit, bekijken wat ze nog willen bewaren en kunnen gebruiken, doen dingen weg en geven spullen een andere plek. Daarna maken ze de muren friswit en hangen er een nieuwe lamp op, die wel voldoende licht geeft. Roos beschrijft de metafoor in haar boek van het wegstoppen van spullen in de kelder met het wegstoppen van onverwerkte emoties.
Want met het opruimen van de kelder breng je als het ware je emoties naar buiten, naar het licht. Alle pijn en verdriet die je in een kelder hebt gestouwd kun je gewoon stap voor stap eruit halen, wat een lucht en ruimte zal dat geven!
Stap voor stap opruimen
Als er heel veel troep in staat en het bijna teveel en te overweldigend lijkt, hoe pak je het dan aan? Begin dan niet met de hele kelder, maar met een klein deel. Moed verzamelen en gewoon maar beginnen: met een plank, met kleine dingen, haal het naar boven en zet het in het licht, ga schoonmaken, en bedenken: wat wil ik houden en waar kan ik afscheid van nemen?
Sommige lastige dingen die je hebt meegemaakt en hebt doorstaan, hebben je ook sterker gemaakt en hebben ervoor gezorgd dat je de persoon bent geworden, die je vandaag de dag bent. Deze dingen kun je koesteren en je kunt er trots op zijn!
Dus mensen, doe die deur eens open, daal die trap af en bekijk: Wat staat er in mijn kelder?
