Vind u het moeilijk om hulp te vragen? Dit is een trauma reactie

Het klinkt natuurlijk heel stoer om te zeggen dat u niemand nodig heeft en het allemaal zelf wel kunt maar eigenlijk is het een coping; een manier van overleven. 

Deze manier van overleven heeft u ook heel veel gebracht, het heeft uw hart beschermd tegen teleurstelling maar ook tegen emotionele verwaarlozing of misschien zelfs misbruik van degene die er voor u hadden moeten zijn en dat niet konden of wilden. 

De fysiek afwezige ouder door ziekte, overlijden, werk of omdat deze bij u weggehouden werd door de andere ouder. 

De emotioneel afwezige ouder omdat deze zelf een trauma bij zich droeg. 

Of van geliefden die wel seksuele intimiteit boden maar nooit die veilige plek waren waar u kon leunen of uitrusten. 

De ouders die alleen maar konden nemen, het lastig vonden om te geven in emotionele zin. 

De leugens en manipulatie. Verraad, iedereen wist het maar u niet bijvoorbeeld. 

Het gevoel van gemis of er klopt iets niet en vervolgens als ‘gek’ te worden weggezet door de mensen die u juist had moeten kunnen vertrouwen? 

Die situaties dat iemand had moeten zeggen: ik heb je, ik ben er voor je of we zitten hier samen in. 

En wanneer diegene er was en wel de woorden uitsprak, wat op zich al bijzonder is, om u vervolgens in de steek te laten. U achterlatend gebroken met verdriet. 

De conclusie was dat mensen alleen te vertrouwen zijn tot een bepaald punt. 

Nu is het u wellicht duidelijk dat extreme onafhankelijkheid een vertrouwenskwestie is. 

Geleerd dat wanneer u uzelf niet in een situatie brengt waarin u iemand vertrouwd dan hoeft u ook niet teleurgesteld zijn wanneer de ander niet op komt dagen of niet doet wat er afgesproken is. 

Ze laten u uiteindelijk toch wel in de steek, toch? 

Misschien is het zelfs zo dat het van generatie op generatie doorgegeven is. Dat het geeneens van u is. Een goede vriend van mij heeft er zelfs een documentaire over gemaakt; intergenerationeel trauma. 

En wist u dat extreme onafhankelijkheid ook een preventieve aanval is op mogelijk liefdesverdriet? 

Wanneer u de ander niet vertrouwd, en u vertrouwt uzelf ook niet om iemand te kiezen want vertrouwen geeft kwetsbaarheid, de mogelijkheid om pijn te voelen en dat wilt u nooit meer……die pijn….. U doet uzelf een belofte: dat nooit meer. 

Maar hoe trots u laat zien zelfstandig te zijn, hoe stoer het lijkt om zo onafhankelijk te zijn eigenlijk is het uw wond, het met littekens bedekte gebroken hart achter een hoge harde muur. Altijd ‘aan’ staan en klaar voor de strijd. Alertheid alom. 

Hier komt geen angst binnen, geen pijn binnen maar ook geen liefde binnen en is dat laatste wat u wilt? 

Werkelijk wilt? 

U verlangt juist naar die verbondenheid, die liefde en dat vertrouwen, toch? 

Het goede nieuws is dat het opgelost kan worden, dat de pijn u niet langer als een tsunami overspoelt en het trauma daadwerkelijk tot het verleden hoort en daar blijft waar het thuis hoort; achter u. 

Zodat u beide handen vrij heeft om de toekomst vol liefde aan te pakken. 

Mooi  

U verdient steun, liefde en een echte partner 
U bent het waard om van te houden, u hand vast te houden, aanbeden en gekoesterd te worden. 
U bent het waard om te krijgen en te kunnen ontvangen. 
Zonder het te bewijzen, erover te moeten onderhandelen, vragen of zelfs smeken. 
Iemand die zegt: rust maar ik ben er en steun/regel het en die belofte vervolgens nakomt. 
U bent waardig simpel vanwege het feit dat u bestaat