MOET íK JOU DIT NOU LEREN?
LEREN IN HET LEVEN
Ik zeg vaak tegen mensen die ik coach, “Het leven is één grote leerschool”. Als je er op die manier naar kan kijken, het leven ziet als een uitdaging, iets moois, iets positiefs, waarin je iedere dag mag leren, stappen mag zetten, dingen kunt ontdekken, nieuwe dingen mag uitproberen, mag vallen en net een keer vaker weer opstaan, geeft dat toch een goed gevoel? Je kunt toch ontspannen als je fouten mag maken, daarvan kunt leren en het een volgende keer anders kan doen?
Mensen inspireren mij, daarom vind ik mijn werk ook zo onwijs leuk om te doen en daarom vind ik het ook altijd zo leuk om te praten met mensen waar dan ook ter wereld. Het fascineert me wat hun verhaal is, waar ze vandaan komen wat hun achtergrond is, wat hun drijfveren zijn in het leven. Het heeft me al heel veel mooie ontmoetingen en gesprekken opgeleverd.
BLAUWE PLEKKEN EN SPIEGELS
Nu is het zo dat we als mens allemaal blauwe plekken oplopen in het leven. De één wat meer dan de ander, de één gaat er ook anders mee om dan de ander. Als we dingen willen veranderen is het wel nodig dat we ons bewust worden van die blauwe plekken en dat we er inzicht in krijgen. Hetzelfde geldt voor patronen, we kunnen zo vastgeroest zitten in patronen en ook enorme blinde vlekken hebben. We hebben vaak andere mensen nodig om ons te wijzen op die blinde vlekken, of personen die ons een spiegel voorhouden. Gevraagd en soms ook ongevraagd.
KINDEREN
Kinderen kunnen in deze een hele grote, belangrijke en goede rol spelen. Wij hebben er vier, dus dat zijn in mijn geval best veel spiegels. Ik heb onze kinderen twee dingen mee willen geven; Het eerste is “Ik wil er altijd voor jullie zijn”, het tweede is “Je mag alles tegen me zeggen”. (Waarbij ik natuurlijk ook wel weet dat ze niet alles tegen me willen en gaan zeggen.) Soms gaat dit zeggen subtiel, soms ook echt totaal niet. Dingen als “Ga weg je zit echt totaal in mijn aura”, of “Waarom stuur je van die zweefteef appjes, wat moet ik daarmee?” Heb ik naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Tja, als je zegt dat ze alles mogen zeggen, moet je niet piepen, dan gebeurt dat ook en krijg je dat soort dingen om je oren. Dat vind ik ook echt helemaal prima!
LUNCHAFSPRAAK
Pas was ik met een vriendin lunchen. Ik vind het heerlijk om met haar af te spreken. Ik krijg er altijd enorm veel energie van en we kunnen eigenlijk alles met elkaar bespreken. Zij had die week ook “Een spiegel voor krijgen momentje” gehad. Haar man en zij hadden woorden en hij raakte daar emotioneel van. Op dat moment kwam hun dochter binnenlopen, haar man wilde zijn tranen niet aan haar laten zien en liep weg. Ze bleef met haar dochter achter en die zei, “Je man is verdrietig hoor!”. Mijn vriendin zei “Ja, dat klopt, we hebben net ruzie gehad”. “Ga hem even troosten dan”, zei haar dochter. “Ja maar begon ze, het ligt niet alleen aan mij hoor!!” “Kan me niet schelen” was het antwoord, “Hij is verdrietig, je kunt hem toch gewoon troosten? Daarna zoek je maar uit wiens schuld het was”. Tjonge kwam er nog achteraan….
“Moet ík jou dit nou leren??” Mijn vriendin bleef verbouwereerd achter. Ik moest lachen en vroeg, “Wat heb je gedaan?” Zij moest ook lachen en zei, “Nou wat ik opgedragen kreeg, ik ben naar hem toe gegaan en heb hem getroost, daarna hebben we het verder uitgepraat.”
We kregen er een gesprek over: Koppig zijn, niet toe willen geven, iets wat we beiden wel herkenden.
Hoe zit dat met jou? Ken jij je blauwe plekken, weet jij waar je vastgeroest zit in hardnekkige patronen, weet jij waar je blinde vlekken zitten? Sta je open voor feedback, wie kan en mag dat doen in jouw leven?
Wie is degene in jouw leven die zegt:
Serieus?
MOET IK JOU DIT NOU LEREN?
